برادران و خواهران، برادر زادگان و خواهر زادگان، عروسها و دامادها و هر آن كه وابستگى سببى و نسبى به آنان دارد از اقوام به حساب مى‌آيند.

احسان و صله به آنان عبارت از زيارت آنان و حل مشكلشان و رفع نيازمنديهايشان، و برآوردن حاجاتشان مى‌باشد.

احسان به اقوام و صله‌ى رحم، خواسته‌ى خدا و دستور و فرمان حضرت حق و فريضه‌اى اخلاقى و شرعى است كه اجرايش موجب ثواب عظيم، و تركش باعث عذاب اليم است.

قرآن مجيد شكستن پيمان، قطع رحم و فساد در زمين را نشانه‌ى خسران، و آلودگان به اين امور را از زيانكاران مى‌داند:

«الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»[1].

قطع ارتباط با اقوام گرچه انسان را آزار داده باشند شرعى نيست.

رفت و آمد با اقوام برنامه‌اى الهى و امرى پسنديده، و شعاعى از اخلاق حسنه است.

اگر بعضى از اقوام انسان خارج از مدار دين باشند و مخالف حق و حقيقت، چنانچه اميد به هدايت آنان هست، بايد براى نجات آنان اقدام نمود، و جهت امر به معروف و نهى از منكر با آنان رفت و آمد كرد.

در باب صله‌ى رحم روايات بسيار مهمى از رسول خدا و امامان معصوم رسيده كه توجه به آن دستورات حكيمانه بر هر مؤمنى لازم و واجب است.

روايات بسيار مهمى از رسول خدا 6 و سلم در زمينه‌ى صله‌ى رحم وارد شده كه فوق العاده قابل توجه است:

[1] - بقره( 2): 27.