احسان به پدر و مادر فرمان مى‌دهد، فرمانى كه از آن بوى وجوب شرعى و اخلاقى استشمام مى‌شود، فرمانى كه اطاعت از آن فرمان، عين عبادت و بندگى خدا و سرپيچى از آن، معصيت و گناه و موجب عقاب و عذاب در روز قيامت است.

«وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً...»[1].

خدا را عبادت كنيد، و به او ذره‌اى شرك نياوريد، و به پدر و مادر احسان نماييد...

احسان به پدر و مادر به تلافى عنايت و لطف و احسانى است كه آن دو نفر به فرزند خود داشته‌اند، و از ابتداى ولادت فرزند تا به ثمر رسيدن او از احسان خود نسبت به وى دريغ نداشتند.

همه جا فرزند خود را بر خود مقدم نمودند، نسبت به او ايثار و از خود گذشتگى كردند، در طوفان حوادث، و شرايط سخت او را حفظ نمودند، و شيرين‌تر از جان خود آغوش خود را براى او باز كردند، براى راحت او شبها را بيدار ماندند، و تلخى زحمات سنگين را به خاطر او با حالتى شيرين تحمل نمودند، رنج‌ها و سختى‌ها در راه تربيت و رشد او چشيدند، و از شيره‌ى جان خود فرزندشان را تغذيه كردند، اضطراب و دلهره‌ى فراوان بر دوش دل حمل كردند تا فرزند به جايى كه بايد برسد رسيد، اين فرزند است كه بايد با احسان خود گوشه‌اى از احسان عظيم آنان را تلافى كند.

«وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا كَرِيماً* وَ اخْفِضْ‌

[1] - نساء( 4): 36.