قرآن مجيد در برخى از آيات مردم را به نماز دعوت مى‌كند، و آن را به عنوان فريضه‌ى الهى ارايه مى‌نمايد، و با امر به نماز وجوب آن را بر عهده‌ى انسان محقق مى‌داند.

«وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ ما تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ»[1].

و نماز را به پا بداريد، و زكات بپردازيد، و آنچه را از خير براى خود پيش مى‌فرستيد، نزد خداوند خواهيد يافت، همانا خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است.

قرآن مجيد در پاره‌اى از آيات مردم را براى در هم شكستن موج مشكلات و سختى‌ها، و آسان شدن تكاليف و امور خير و بر، به كمك گرفتن و استعانت جستن از نماز و صبر دعوت مى‌نمايد:

«وَ اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخاشِعِينَ»[2].

از صبر (بر طاعات و صبر بر معاصى و حفظ پاكدامنى) و نماز كمك بخواهيد، كه اينها جز بر آنان كه اهل خشوعند سنگين و سخت است.

البته نمازى قدرت كمك دادن به انسان را دارد كه واجد شرايط فقهى و معنوى باشد. نمازى كه مباح بودن لباس و مكان و آب وضو و غسل و خاك تيمم در آن رعايت شده باشد، نمازى كه با ترتيب و طمأنينه و در وقت معين خودش خوانده شود، نمازى كه نمازگزارش از كسالت و بى‌حالى دور باشد، نمازى كه نيت پاك و خلوص و اخلاص آن را بدرقه كند، چنين نمازى قدرت دارد در تمام مشكلات و سختى‌ها به انسان كمك دهد، و زمينه‌ى عمل به هر

[1] - بقره( 2): 110.

[2] - بقره( 2): 45.