«مَن يَشفَع شَفاعةً حَسنة يَكن لَه نَصيبٌ منها»[1]

اسلام براى اصلاح ميان مردم، احكام ويژه‌اى قرار داده است، از جمله:

1- دروغى كه از گناهان كبيره است، اگر براى آشتى واصلاح گفته شود، جرم و گناهى ندارد. «لا كِذبَ على المُصلِح»[2]

2- نجوا و درگوشى سخن گفتن كه از اعمال شيطان و سبب دغدغه بينندگان و مورد نهى است،[3] اگر براى اصلاح و آشتى دادن باشد، گناهى ندارد. «لا خَيرَ فى كثير مِن نَجواهم الّا مَن امر بِصدَقةٍ او مَعروفٍ او اصلاح بين النّاس»[4]

3- با اينكه عمل به سوگند واجب و شكستن آن حرام است، امّا اگر كسى سوگند ياد كند كه دست به اصلاح و آشتى دادن ميان دو نفر نزند، اسلام شكستن اين سوگند را مجاز مى‌داند.

«ولاتجعلوا اللَّه عُرضَة لايمانكم ان ... تصلحوا بين‌الناس»[5]

در تفاسير مى‌خوانيم كه ميان دختر و داماد يكى از اصحاب پيامبر اختلاف شد و پدر عروس سوگند ياد كرده بود كه دخالت نكند. اين آيه نازل شد كه سوگند را وسيله ترك نيكى و تقوى و اصلاح قرار ندهيد.

4- با اينكه عمل به وصيّت، واجب و ترك آن حرام است، امّا اگر عمل به وصيّت ميان افرادى فتنه و كدورت مى‌آورد،

[1] -نساء، 85

[2] -بحار، ج 69، ص 242

[3]- مجادله، 10

[4]- نساء، 114

[5]- بقره، 224