وتاريخى تغيير مى‌يابد و هر ابرقدرتى به خود حقّ وتو در آن را مى‌دهد،

قانونى كه از قانون‌گزارش انواع لغزشها، عيب‌ها و خصلت‌هاى زشت ديده شده است و خود قانون‌گزاران به آن عمل نمى‌كنند،

آيا اين نوع قوانين مى‌تواند براى انسان قداست و كرامت داشته باشد و براى جامعه عزّت، شرافت و زمينه رشد ايجاد كند؟! آيا تخلّف از اين نوع قوانين ظلم و خلاف عدالت است؟!

امّا قوانين انبيا كه از طرف خداوندى است كه خالق انسان و برخاسته از علم، حكمت و لطف بى‌نهايت اوست و آورنده آن معصوم و خود اوّلين عامل به آن است، قانونى كه از هيچ ابرقدرت، فرد، گروه، حزب و قبيله‌اى متأثّر نشده است، اين نوع قانون به خاطر قداست و كرامتى كه براى انسان دارد، انگيزه عمل به آن قوى است و تخلّف از آن ظلم و بى‌عدالتى محسوب مى‌شود.

زمينه‌هاى اعتقادى وفطرى عدالت‌

عدل، در جهان بينى الهى معنا پيدا مى‌كند. زيرا با بينش الهى است كه انسان خدا را عادل، تمام هستى را حساب شده و خود و همه چيز را زير نظر خداوند مى‌داند. با ديد الهى است كه انسان مادّه اوّليه همه بشر را خاك و فرجام همه را دادگاه عدل الهى در قيامت مى‌داند؛ با بينش اديان آسمانى‌