خداوند دوست ندارد بدى‌هاى مردم علنى شود، نيز حرام بودن غيبت استفاده مى‌شود.

2- در غيبت بايد انگيزه عيب‌جويى باشد، ولى اگر عيب مردم را براى اصلاح ديگران گفتيم، مانعى ندارد هر چند شخص راضى نباشد. مثلًا اگر خصوصيّات بيمار را به پزشك بگوييم گرچه بيمار راضى نباشد، اشكالى ندارد.

3- در غيبت بايد شخص معيّن باشد، اگر گفتيم: بعضى چنين و چنانند و مردم مصداق آن بعض را ندانند مانعى ندارد.

4- گاهى عنوان غيبت در كار نيست، ولى گفته‌ها به عنوان توهين، تحقير، اشاعه فحشا مى‌باشد كه حرام است.

آيه «13»

يأَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَى‌ وَجَعَلْنكُمْ شُعُوباً وَقَبَآئِلَ لِتَعَارَفُواْ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ

اى مردم! ما شما را از مرد و زن آفريديم و شما را تيره‌ها و قبيله‌ها قرار داديم تا يكديگر را بشناسيد، همانا گرامى‌ترين شما نزد خدا، با تقواترين شماست، البتّه خدا داناى خبير است.

نكته‌ها:

بعضى اين آيه را مربوط به آيات قبل دانسته و گفته‌اند:

چون مسخره و غيبت كردن برخاسته از روحيّه خودبرتربينى و تحقير ديگران است، اين آيه مى‌فرمايد: