در روايتى، غيبت كردن، كفر و شنيدن و راضى بودن به آن، شرك دانسته شده است.[1]

شيوه‌هاى ترك غيبت‌

1- توجّه به خطرات غيبت و آثار منفى آن كه در صفحات قبل به آن اشاره شد.

2- ياد عيب‌هاى خود. حضرت على 7 مى‌فرمايد: چگونه عيب مردم را مى‌گوئى در حالى كه خودت يا مثل همان خلاف را دارى و يا بدتر از آن را مرتكب شده‌اى و بر فرض آن عيب را ندارى، همين جرأت تو بر نقل خلاف و عيب ديگران، از عيب آنان بدتر است.[2]

در روايات مى‌خوانيم: خوشا به حال كسى كه عيب خودش او را مشغول كند (و به فكر اصلاح باشد) و كارى به عيب مردم نداشته باشد.[3]

تذكّرات‌

در پايان بحث غيبت، چند تذكّر لازم است:

1- حرمت غيبت تنها در اين سوره و اين آيه نيست، بلكه از آيات ديگر مانند آيه‌ «ويل لكلّ همزة لمزة»[4] واى بر هر عيبجوى هرزه‌گو و آيه‌ «لايحبّ اللَّه الجهر بالسوء»[5]

[1] -بحار، ج 72، ص 226

[2] -نهج‌البلاغه، خطبه 140

[3]- بحار، ج 1، ص 191

[4]- همزه، 1

[5]- نساء، 148