و بار دوم بهنگام رفتن به ما وراء النهر كه روز سه‌شنبه هفدهم شعبان سال 368 بود موفّق بزيارت مشهد امام رضا 7 گرديد.

در ادامه سفر خود به بلاد ما وراء النهر، به شهر بلخ رفته و از مشايخ آن شهر نيز حديث شنيده از جمله: أبو عبد اللَّه الحسين بن محمّد الأشناني الرازيّ العدل، و أبو عبد اللَّه الحسين بن احمد الأسترآباديّ العدنيّ، و أبو عليّ الحسن بن عليّ بن محمّد بن عليّ بن عمرو العطّار و عدّه ديگرى از مشايخ آن ديار را مى‌توان نام برد. و نيز به سرخس سفر كرد و در آنجا از ابا نصر محمّد بن أحمد بن تميم السرخسيّ الفقيه حديث شنيد، و در ايلاق (از ولايات چاچ در ما وراء النهر) از أبا الحسن محمّد بن عمرو بن عليّ بن عبد اللَّه البصرى و أبا نصر محمّد بن الحسن بن إبراهيم الكرخيّ الكاتب و ديگران اخذ حديث كرده است.

و در اين ايام شريف الدّين أبو عبد اللَّه معروف به نعمت (يا بنا بر نسخه‌اى نعمت اللَّه) نيز بدان ديار آمده خدمت شيخ- رحمه اللَّه- رسيد و از او تقاضا كرد كتابى در خصوص فقه و حلال و حرام و بطور كلّى شرايع و احكام دين گرد آورى و تصنيف نمايد، و نام آن را «كتاب من لا يحضره الفقيه» گذارد (بمعنى كتاب مسائل براى كسى كه فقيه در دسترس او نيست) تا در صورت حاجت، بدان مجموعه رجوع و موافق مندرجات آن عمل كنند. صدوق- رحمه اللَّه- اين خواسته را اجابت فرمود و كتاب حاضر را برشته تحرير كشيد، و خود در مقدّمه كتاب مى‌فرمايد: وقتى دست قضا مرا به بلاد غربت افكند و خواست تقدير چنين بود كه به سرزمين بلخ از بخش ايلاق برسم، شريف الدّين أبو عبد اللَّه معروف به نعمت نيز به آنجا وارد شد، كه از مجالست او خوشحاليم افزون گشت ... تا آخر آنچه در مقدمه مؤلّف خواهد آمد.

و در ادامه سفرهاى خود شيخ- رحمه اللَّه- در سمرقند از أبو محمّد عبدوس ابن عليّ بن العبّاس الجرجانيّ، و أبو أسد عبد الصمد بن عبد الشهيد الأنصاريّ حديث شنيد.

و نيز در فرغانه تميم بن عبد اللَّه بن تميم القرشىّ، و أبو أحمد محمّد بن جعفر البندار الشافعي الفرغاني، و اسماعيل بن منصور بن أحمد القصّار، و أبو محمّد محمّد بن أبي عبد اللَّه الشافعي براى او حديث گفتند.