بود.»، «مسلمانان شراب‌خوارى را بد مى‌دانند.»، «هندوها خوردن گوشت گاو را ناپسند مى‌شمارند»، «ودايى‌ها كشتن حيوانات را بد مى‌دانند»، «مردم چين كار فراوان را خوب مى‌شمارند» و ....

در اين نوع پژوهش هيچ‌گونه داورى صورت نمى‌گيرد؛ يعنى از درستى و نادرستى اصول اخلاقى گزارش شده، سخنى به ميان نمى‌آيد، بلكه هدف گزارش و توصيف اخلاق افراد و جوامع به منظور آشنايى با اصول اخلاقى و رفتارى آنها است.

تفاوت دو اصطلاح‌

پژوهش توصيفى در اخلاق يا اخلاق توصيفى با اصطلاح «مكاتب توصيفى» در فلسفه اخلاق تفاوت دارد. زيرا اخلاق توصيفى چيزى جز گزارش اخلاق و اصول اخلاقى فرد، گروه، جامعه يا يك دين خاص نيست؛ بر خلاف مكاتب توصيفى يا نظريه‌هاى توصيفى كه عبارت‌اند از نظريه‌هايى در باره تبيين و تحليل مفاهيم، واژه‌ها و گزاره‌هاى اخلاقى. وجه جامع اين نظريه‌ها، پذيرفتن ويژگى خبرى و گزارش‌گرى از عالم واقع در باره گزاره‌هاى اخلاقى است كه به آنها «نظريه‌هاى واقعى و شناختى» هم مى‌گويند؛ مانند نظريه زيست‌شناختى كه مفاهيم اخلاقى را با استمداد از مفاهيم زيستى توضيح مى‌دهد و نظريه روان‌شناختى كه مفاهيم اخلاقى را با كمك مفاهيم روان‌شناختى تبيين مى‌كند و نظريه تكاملى كه از مفاهيم مربوط به تكامل و ترقى براى تبيين مفاهيم اخلاقى سود مى‌برد.[1]

[1] - براى مطالعه اين نظريات، بنگريد به: مجتبى مصباح، فلسفه اخلاق، ص 101- 67