2. علم اخلاق‌

انديشمندان و پژوهشگران تعاريف گوناگونى براى «علم اخلاق» ارائه نموده‌اند[1] كه به‌رغم اختلافات جزئى، مى‌توان از آنها به تعريف زير است يافت:

علم اخلاق علمى است كه با آموزش صفات و ملكات پسنديده و طريقه كسب آنها و نيز بيان صفات بد و راه و روش اجتناب از آنها، راه رسيدن به منش خوب را به ما نشان مى‌دهد و نيز شيوه صحيح رفتار ما را در ارتباط با خود، ديگران و خداوند، به منظور نيل به سعادت و كمال، معرفى مى‌كند.

3. انواع پژوهش‌هاى اخلاقى‌

از آنجا كه در باره مسايل و قلمرو مباحث فلسفه اخلاق، نظريه‌اى واحد وجود ندارد، توضيحى مقدماتى در باره مبناى نظريات مختلف در فلسفه اخلاق و حدّ و مرز آن لازم است. از اين گذر، مى‌توانيم به تعريفى روشن از اين شاخه علمى دست يابيم. پژوهشگران، سه نوع تحقيق و پژوهش را در حوزه اخلاق شناسايى كرده‌اند:

3- 1. پژوهش توصيفى (اخلاق توصيفى)

اين نوع پژوهش عبارت است از مطالعه و تحقيق ميدانى براى دستيابى به توصيف و تبيين اخلاقى افراد، جوامع، اديان و گروه‌هاى مختلف؛ نظير كارى كه جامعه‌شناسان، روان‌شناسان، مورخان و انسان‌شناسان در باب توصيف اصول اخلاقى پذيرفته شده افراد ياگروه‌هاى انسانى انجام مى‌دهند. ازاين‌رو روش بحث و تحقيق در اين شاخه، روشى توصيفى، تجربى و نقلى است نه عقلى و استدلالى؛ مانند اين گزاره‌ها: «رفتار پيامبراكرم 6، با كودكان بسيار صميمانه‌

[1] - خواجه نصيرالدين طوسى، اخلاق ناصرى، ص 14