راه را نيز از كف مى‌دهد؛ از اين‌رو محيى‌الدين ابن‌عربى مى‌گويد:

بيدارى چشم، ميل بقاى همت در دل و خاستگاه مسامره و خلاصى از سستى است.[1]

مسامره يعنى سالك به سبب دوام شهود، از سستى رهايى يابد و به تفرقه‌اى كه موجب غفلت و فراموشى است، بى‌توجه گردد.[2]

افزون بر اين، پرخوابى به دليل ايجاد پريشان‌دلى، تيزى خرد و روشنى فهم را از بين مى‌برد و قلب را هنگام انجام آيين سلوكى، مانند نماز، ذكر، فكر و تلاوت قرآن از تمركز و توجه باز مى‌دارد. امام‌صادق (ع) مى‌فرمايد:

انسان فهيم و خردمند، اندوهگين و غم‌زده است و هماره در بستر بيدار و در شب تار اهل قيام است.[3]

در پايان اين فصل سخنى گران از رسول‌خاتم 6 روايت مى‌كنيم كه فرمود:

خداى سبحان سه چيز را دوست مى‌دارد: كم‌گويى، كم‌خوابى و كم‌خورى و سه چيز را دشمن مى‌دارد: پرگويى، پرخوابى و پرخورى.[4]

[1] - محيى‌الدين ابن‌عربى،« حلية الابدال»، مندرج در: رسائل ابن‌عربى، ص 8.

[2] - بنگريد به: عبدالصمد همدانى، بحر المعارف، ص 63.

[3] -« صاحب الفقه و العقل ذوكأبة و حزن و سهر قد تحنك فى برنسه و قام الليل فى حندسه.»( محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 80، ص 195.)

[4] - محمد محمدى رى‌شهرى، ميزان الحكمة، ج 2، ص 667.