2-[1] ابو حمزه گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‌فرمود: هر گاه مردى به برادر مؤمنش بگويد اف (واى بر تو) از پيوند (دينى) با او خارج مى‌شود، و چون به او بگويد تو دشمن منى يكى از آنها كافر شوند، و خداوند از مؤمنى كه نسبت به برادر مؤمنش نيّت بد در دل دارد هيچ عملى را نمى‌پذيرد.

3-[2] امام باقر (ع) فرمود: هر كس رو در روى مؤمن به او طعن زند (او را بد نام كند) با بدترين مرگها خواهد مرد و سزاوار است كه به خير و سعادت بازنگردد.

4-[3] امام صادق (ع) فرمود: خداوند مؤمنان را از پرتو عظمت و شكوه و بزرگوارى خويش آفريده، و هر كه آنان را طعنه زند و يا عقيده‌شان را مردود شمرد بى‌شكّ خدا را ردّ كرده و چنين شخص از فضل الهى بى‌بهره مى‌باشد و اين كار يكى از دامهاى شيطان است.

5-[4] امام صادق (ع) فرمود: كه پيغمبر 6 فرموده است: خداى عزّ و جل مؤمن را از عظمت جلال و قدرت خويش آفريده، بنا بر اين هر كه مؤمنى را طعن زند و يا سخن او را مردود شمرد، بى‌شك خدا را ردّ كرده است.

160- باب تحريم لعن كردن كسى كه نبايد او را لعن كرد.

1-[5] امام صادق (ع) فرمود: هنگامى كه لعن از دهن گوينده‌اش بيرون آيد، بين گوينده و لعن‌شونده در هوا مردّد مى‌ماند، اگر لعن‌شونده را سزاوار يافت بر او

[1] - اصول كافى، ص 474، محاسن برقى، ص 99.

[2] - اصول كافى، ص 474، عقاب الاعمال، ص 23.

[3] - عقاب الاعمال، ص 23؛ محاسن برقى، ص 100.

[4] - مجالس پسر شيخ طوسى، ص 192.

[5] -( باب 160:) قرب الاسناد، ص 7.