3-[1] هشام بن سالم گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‌فرمود: وعده دادن مؤمن به برادر دينى نذرى است كه كفّاره ندارد. كسى كه خلف وعده كند خلف وعده با خدا را شروع كرده و خود را مورد خشم او قرار داده است. و همين است معناى آيه شريفه، كه مى‌فرمايد: «اى كسانى كه به زبان ايمان آورده‌ايد، چرا به زبان چيزى مى‌گوييد كه عمل نمى‌كنيد، دشمنى بزرگى است در نزد خدا اين كه بگوييد آنچه را عمل نكنيد[2].

4-[3] سليمان جعفرى گويد: امام رضا (ع) فرمود: آيا مى‌دانى كه چرا اسماعيل (ع) صادق الوعد ناميده شد عرض كردم نه، حضرت فرمود: اسماعيل به شخصى وعده داد. و يك سال به انتظارش نشست.

5-[4] عبد اللَّه بن سنان گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‌فرمود:

پيغمبر 6 كنار تخته سنگى به مردى وعده داد، فرمود: من اين جا منتظر تو هستم تا برگردى، امام مى‌فرمود تابش آفتاب بر حضرت رسول شديد شد، يارانش عرض كردند: يا رسول اللَّه چه خوب است كه به مكانى سايه‌دار تشريف ببريد، فرمود:

من در همين جا به آن شخص وعده داده‌ام و اگر نيايد در روز رستاخيز بايد پاسخگو باشد.

110- باب مستحب بودن حيا

1-[5] امام صادق (ع) يا امام باقر (ع) فرمود: حيا و ايمان هر دو به يك رشته‌

[1] - اصول كافى، ص 474.

[2] - يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ، كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ‌. الصف- 2 و 3.

[3] - علل الشرائع، ص 37؛ عيون اخبار الرضا، ص 233.

[4] - علل الشرائع، ص 37.

[5] -( باب 110:) اصول كافى، ص 360،( باب الحياء).