شانه، مسواك و سرمه‌دان با خود برمى‌داشت.»[1]

با توجه به خصوصيات اخلاقىِ رسول خدا 6، مى‌توان از اين احاديث به خوبى دريافت كه پيروان آن حضرت، بايد در مسافرت‌ها ابزار و وسايلى كه آنان را در آراسته بودن و نظم و ترتيب يارى مى‌دهد، همراه بردارند و از بى‌نظمى و آشفتگى سر و صورت و وضعيت ظاهرى خود دورى ورزند.

همچنين به نقل از امام صادق 7 در وصيت لقمان به فرزندش اين چنين آمده است:

«اى پسرم، شمشير و كفش و عمامه و ريسمان و مشك آب و نخ خياطى و سوزن در سفر همراه داشته باش و داروى بيشترى همراه خود بردار تا هم خود و هم همراهانت از آن استفاده كنيد و در هر كارى كه نافرمانى خدا در آن نباشد، با همسفرانت موافقت كن».[2]

مرحوم فيض نقل كرده است كه بعضى از متوكّلين و كسانى كه توكل به خداوند در وجود آنان قوى بود، در

[1] - بحارالأنوار، ج 73، ص 235

[2] - من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 185، ح 834