مرحوم مجلسى در كتاب «بحار»[1] و «تحفه» از اين آيه و روايت استظهار فرموده كه:

«بلند نمودن آواز در حرم مطهّر نبوى و مشاهد شريفه (صلوات اللَّه عليهم اجمعين) چه در زيارت و چه در غير آن، منهى و مذموم است.»

سپس محدث نورى مى‌نويسد:

«و چه نيك فرموده و اين ادبى است خاص، كه در مرحله احترام و تعظيم، رسول خدا 6 و ذريه طاهره‌اش : را به آن امتياز اختصاص داده و پرده ناموس براى تكريم و توقير ايشان درميانشان گذاشته، پس هر كه آواز را بلند كند، هر چند در عبادتى باشد كه بلند نمودنِ آن صدا در آن ممدوح باشد، پرده ناموس الهى را دريده است ...»[2]

و از اين جا معلوم مى‌شود قباحت و شناعت آن‌چه متعارف و مرسوم شده در حرمِ مطهر علوى و بقعه منوره حسينى 8 كه در اوقات نماز، خصوص در صبح‌

[1] - بحار الأنوار، ج 100، ص 125

[2] - تحفة الزائر.