«وسعت در مال، به‌اندازه‌اى كه با بخشى از آن حج انجام دهد و بخشى را براى خوراك خانواده‌اش باقى بگذارد.»

در حديث ديگرى نيز امام صادق 7 فرمود: حج خانه خدا بر كسى كه راهى به‌سوى او بيابد واجب است و راه همان داشتن هزينه سفر، مركب، همراه با سلامتى بدن است و نيز بخشى كه براى خانواده خود به‌جاى مى‌گذارد و بخشى نيز براى تأمين هزينه‌هاى زندگى پس از بازگشت از حج.

مرحوم‌صاحب‌جواهر رحمه الله نيزچهارمين‌شرطاز شرايط استطاعت را، داشتن امكانات مالى به‌اندازه نيازهاى سفر و تأمين نيازمندى‌هاى خانواده دانسته، مى‌گويد:

«فلو قصر ماله عن ذلك لم يجب عليه الحج بلا خلاف أجده، بل ربما ظهر من بعضهم الإجماع عليه، للأصل و عدم تحقق الإستطاعة بدونه».[1]

«پس اگر كسى مالى كه دارد، كمتر از آن است كه بتواند هزينه افراد تحت تكفل خود را بپردازد، حج بر او واجب نيست، قول خلافى نيز من در آن نيافتم، بلكه از اظهارات برخى‌

[1] - جواهرالكلام، ج 17، ص 273