رسول خدا 6 فرمود:

«خدا را چنان عبادت كن كه گويى او را مى‌بينى ...»[1]

آن حضرت همچنين فرمود:

«برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت بوده، آن را در آغوش گيرد و از صميم قلب دوستش بدارد و با بدن خود آن را لمس كند و خويشتن را براى آن از هر چيزى فارغ سازد، و بر او باكى نباشد كه دنيايش به سختى مى‌گذرد يا به آسانى.»[2]

اميرمؤمنان على 7 در نامه‌اى به حارث همدانى اين گونه مرقوم فرمود:

«نفس خود را در عبادت پروردگار فريب ده و با آن مدارا كن و به زور وادار به عبادتش مساز و در فراغت و خرّمى‌اش او را به طاعت وبندگى وادار، مگر درمواردى كه بر تو واجب است (مانند نمازهاى يوميه) كه از به جا آوردن آن در وقتش چاره‌اى نيست ...»[3]

اما سجاد 7 نيز اين گونه دعا كند:

[1] - كنز العمال، ح 5250

[2] - كافى، ج 2، ص 83

[3] - نهج البلاغه، نامه 69