است كه خارج از تعين ماهيات است.

مثلا اگر فرض كرديم كه نماز در مسجد افضل است ولى فرد نمازگزار در هنگام نماز از اينكه در مسجد است غافل شد يا اينكه امر بر او مشتبه گشت و خود را در غير مسجد پنداشت و با اين حال نماز گذارد ضررى به نمازش نمى‌رسد و در اينكه در مسجد بوده، اشكالى نخواهد بود، بلى به ثوابى كه با قصد خواندن نماز در مسجد، براى او بود دست نخواهد يافت، بلكه آنچه از اخبار و روايات بر مى‌آيد مسئله در باب نيت از آنچه ما گفتيم وسيع‌تر است، مثل اينكه اگر كسى از اينكه ماه رمضان فرا رسيده بى‌خبر بود، و با نيت روزه غير ماه رمضان روزه گرفت، روزه‌هايش به روزه ماه رمضان حساب خواهد شد.

در معناى كلمه «اسم»

پس از اين بحث مناسب است كه سخنى درباره تفسير اسم بيان داريم:

تفسير اسم به «سمة» كه به معناى علامت و نشانه است در اخبار معروف است، و اخبارى كه در زمينه حدوث اسماء پروردگار رسيده بحد تواتر و رواياتى كه در اثبات اسماء عينيه‌اى كه براى ذات اقدس حق است وارد شده بسيار است، همچنين روايات زيادى در اين باب كه اهل بيت معصومين عليهم السّلام اسماء حسناى خداوندى هستند وارد شده، و از اين روايات چنين استفاده مى‌شود كه همه افعال خداوند در اين عالم، از ابداع، و خلق، و رزق، و حفظ و غير اين‌ها همه و همه قضيه اسماء خداوندى است، و ذات اقدس حق بعضى از مخلوقات را واسطه آفرينش بعضى ديگر نموده و آن واسطه را اسم خود دانسته است.

چنانكه از مضامين بعضى از ادعيه اين حقيقت بدست مى‌آيد و ما در دعاها