در توحيد از امير المؤمنين 7 كه مردى در خدمت آن حضرت ايستاد و گفت اى امير المؤمنين مرا از معناى بسم اللّه الرحمن الرحيم خبر ده، امام 7 فرمود:

اللّه عظيم‌ترين اسم از اسماء خداوند است، كه غير او نمى‌تواند اين اسم را بر خود نهد، و هيچ مخلوق و آفريده‌اى را نمى‌توان بآن، ناميد، مرد گفت تفسير «اللّه» چيست؟ فرمود: اللّه يعنى آن كسى كه در هنگام گرفتاريها و حوائج هر مخلوقى رو سوى او مى‌كند و آنگاه كه اميد انسان از همه جا قطع، و هر سببى را سواى او بى‌ثمر مى‌بيند به او توجه مى‌كند و دست نياز بسوى او دراز مى‌نمايد. و در روايتى ديگر كه از آن حضرت 7 رسيده مى‌فرمايد كه اللّه يعنى معبودى كه خلق در او حيران، و رو سوى او دارند، و ذات اقدس حق از اينكه به ديدگان درك شود، مستور و از اينكه به وهم آيد محجوب مى‌باشد.

صاحب كتاب توحيد پس از نقل اين روايت مى‌گويد: از امام باقر 7 روايت شده كه فرمود اللّه، يعنى آن معبودى كه خلق از درك ماهيت او حيران و سرگشته، و از احاطة به كيفيت و چگونگى او سرگردان هستند.

و عرب، هرگاه كسى در چيزى حيران شود و به كم و كيف آن پى نبرد مى‌گويد اله الرجل.

و هرگاه انسان در حال ترس و بيم به كسى يا چيزى پناه جويد عرب مى‌گويد: و له الرجل. و «اله» در لغت به معناى موجودى است كه از حواس خلق پوشيده و مستور است.

و اما تفسير: الرحمن الرحيم‌

در كتاب توحيد آمده كه رحمن،