مطلب اول بالا بردن دستها در هنگام گفتن تكبيرة الاحرام است كه در آن بيان امورى چند لازم است:

مطلب اول در كيفيت اين عمل، كه مى‌بايست با اول تكبير دستها بلند شود و بآخر آن دستها فروافتد بگونه‌اى كه با تمام شدن تكبير بالا بردن دستها هم تمام شود، و بايد در هنگام بالا بردن دستها كف دستها بسمت قبله باشد.

دوم در مقدار اين عمل است كه بهتر اين است كه سر انگشتان تا محاذى قسمت پائين گوش برسد.

سوم بيان آنچه كه مقصود از اين عمل است كه عبارت از تبرى و بيزارى جستن از هر شرك و شريكى و از هر چه كه مشركان قائل بآن هستند مى‌باشد، و ثمره آن برائت جستن در پيشگاه خداوند متعال از همه گناهان و معاصى خود و از عذاب جهنم و آتش آن است.

مطلب دوم راجع به نفس تكبيرة الاحرام است و در آن نيز مطالبى است:

اول اينكه آنچه واجب است همان تكبيرة الاحرام است، ولى پس از آن گفتن شش تكبير بنا بر اقوى مستحب است.

دوم در بيان دعاهائى كه در هنگام گفتن تكبيرة الاحرام رسيده و آن اينست كه نمازگزار پس از تكبير سوم بگويد:

اللّهمّ أنت الملك الحقّ لا اله الّا أنت سبحانك انّى عملت سوءا و ظلمت نفسي فاغفر لي فانّه لا يغفر الذّنوب الا أنت.

و بعد از تكبير پنجم بگويد:

لبيك و سعديك و الخير في يديك و الشرّ ليس إليك و المهدى‌