عقليه هست كه معتقد به وجود او و معترف به عظمت و نعمتهاى او هستند و اعتقاد به غيب بالنسبة به مشاهده بالعيان ضعيف است و لذا اين معارف در حق پروردگار باعث تعظيم و هيبت و حياء مثل آنچه در معامله و رفتار با بزرگان و سلاطين دنيائى و بخشندگان اين جهان مى‌شود نمى‌گردد.

ثانيا اينكه چون جلالت امر در عظمت خدا و نعمتهاى او بحدى است كه براى احدى اداء حق آن، بلكه جزئى از اجزاء آن حقوق ممكن نيست و مردمان بقصور و ناتوانى خود آگاه هستند به يكباره آن را مهمل مى‌گذارند.

ثالثا چنين مى‌پندارند كه منافع خدمت سلاطين دنيا، نقد و نفع عبادت پروردگار نسيه بوده، و در سراى ديگرى كه وجود آن بر خلاف حس بوده تنها با ادله عقلى بدان معتقدند به آنها مى‌رسد، و اين وجوه كه كه منشأ همه آنها غرور و جهل است سبب مسامحه عامه مردم، و كوتاهى آنها در اطاعت و بندگى پروردگار شده است، كه بايد از روزى كه غيب، عيان مى‌گردد و مردمان فرياد مى‌زنند وا حسرتاه بر آنچه كه ما در مورد پروردگار، كوتاهى نموديم، به خدا پناه برد.

و اين امور شش‌گانه‌اى كه بيان شد، روح نماز است و كمال آن بكمال آنها بستگى دارد و از همه اين‌ها مهم‌تر تعظيم ذات اقدس حق است كه آن از لوازم ايمان مى‌باشد، بنابراين كسى كه ايمانش كامل گشته و مباشر قلبش شده و محبت دنيا و يا فكر و اشتغال بآن مانع تأثير اين ايمان در وجود او نگشته، مى‌بايست كه نمازش را از اول تا بآخر همه اجزائش را بر اين تفصيل كه بيان شد كامل گرداند.

اما تكبير نماز در آن مطالبى است: