فصل «در گذاشتن ريش و گرفتن شارب»

براى بنده مراقب سزاوار است كه از اين حكم عنايت حضرت بارى‌تعالى را در حق بندگانش دريابد و ببيند كه او راضى نشده كه بندگانش بصورت دشمنانش باشند و اين نهايت اعتناء مولى را نسبت به بنده مى‌رساند و از طرف ديگر مى‌بايست خطر مخالفت با اين سيد و آقاى مهربان را درك كند كه چگونه با مخالفت با او اين مقام تكريم و تشريف و مهر و عطوفت را به ذلت و خوارى و دشمنى و بغض، بدل مى‌سازد و بگونه‌اى كه شبيه به بنده مجرم شدن در صورت نيز از جمله محرمات است.

در حديث قدسى آمده است كه خدا به يكى از انبياء خود خطاب فرمود كه به مؤمنان بگوى لباس دشمنان مرا نپوشند و از آنچه دشمنان من مى‌خورند نخورند و راهى كه دشمنان من مى‌روند نروند كه اگر چنين كنند آنها هم جزء دشمنان من خواهند بود.

مى‌گويم پس اى مسكين بنگر كه سيد و مولايت تو را به خود اختصاص داده و براى خود برگزيده و از دشمنانش جدا ساخته، و از تشبيه به آنها حتى در صورت و هيئت ظاهرى تو را منزه ساخته، بعد تو اگر با اين حكم او مخالفت كنى و از قبول اين عنايت سرباززنى، و