سيد محمد نوربخش فرزند عبد الله قطيفى لحصوى قهستانى است كه در سنه 795 هجرى قمرى در قاين متولد گرديد. نسب وى با هفده واسطه به حضرت امام موسى كاظم (ع) مى‌رسد. وى شاگرد ابن فهد حلى شيعى و مريد و پيرو خواجه اسحق ختلانى بوده است. در بسيارى از كتب صوفيانه شرح احوال و اقوال او ذكر شده و قاضى نور الله شوشترى نيز در بخش شرح حال عرفا در كتاب «مجالس المؤمنين» زندگينامه نسبتا مشروحى از او به دست داده است.

سيد محمد نوربخش در زمان شاهرخ ميرزا مى‌زيست. وى، كه بنيانگذار طريقت جديدى بود، چون برخلاف اغلب فرق صوفيه آن عهد به مذهب شيعه معتقد بود، با تأكيد بر مذهب تشيع و اخذ مبانى تصوف، مكتب جديدى بنيان نهاد كه بزودى عده فراوانى را جذب نمود. بطورى كه، به نوشته قاضى نور الله، اسباب وحشت شاهرخ ميرزا را فراهم نمود و همين امر باعث جلب و توقيف سيد نوربخش گرديد. وى سرانجام از حبس شاهرخ نجات پيدا كرد، و مدتى را در شهرهاى مختلف ايران و عراق به سياحت پرداخت؛ ولى بعد از وفات شاهرخ به مشهد و سپس به رى آمد و در شهريار، از دهات آنجا، ساكن گرديد؛ و در آنجا خانقاهى بنا نهاد و مريدانش در همانجا به گرد او جمع آمدند، از جمله اسيرى لاهيجى در همين هنگام به خدمت او درآمد و تا پايان عمر استاد به خدمت مشغول بود.

سيد محمد نوربخش سرانجام روز پنجشنبه 14 ربيع الاول سال 869 هجرى قمرى در قريه سولقان، واقع در شمال غرب تهران كه خود آنجا را آباد كرده بود، به رحمت حق پيوست و در همانجا مدفون شد. از وى آثار زيادى برجاى مانده كه برخى از آنها به شرح ذيل است:

«رساله‌اى در سلوك»؛ «رساله انوار»؛ «منظومه نجم الهدى»؛ «منظومه كشف الحقيقه فى بيان عوالم الكثرة و الوحدة»؛ «منظومه واردات»؛ «معاش السالكين»؛ «نوربخشيه»؛ «صحيفة الاوليا» كه آن را درباره اولياى زمان خود نگاشته؛ «سلسلة الاوليا» كه به نام «شجره مشايخ» نيز ناميده شده و قاضى نور الله در «مجالس المؤمنين» از آن به‌