فصل دوّم شرايط نمازى كه انسان را از كردار و گفتار زشت باز مى‌دارد

در حديث آمده كه: ابو جعفر منصور [خليفه عبّاسى‌] در روز جمعه‌اى در حالى كه بر دست حضرت صادق جعفر بن محمّد 7 تكيه زده بود، بيرون آمد. مردى- كه رزام آزادشده خالد [يا: خادم‌] بن عبد اللَّه ناميده مى‌شد- گفت: اين كيست كه آنقدر در نزد امير المؤمنين يعنى منصور ارجمند است كه بر دست او تكيه زده است؟

گفته شد: او، جعفر بن محمّد صادق- صلّى اللَّه عليه- است؟

وى گفت: به خدا سوگند، نمى‌دانستم [اگر مى‌دانستم‌] بى‌گمان آرزو مى‌كردم كه گونه ابى جعفر [منصور، بر زير] نعلين جعفر مى‌بود. سپس در جلو منصور ايستاد و گفت: اى امير المؤمنين! آيا اجازه هست سؤالى بكنم؟ منصور گفت: از ايشان [يعنى امام صادق 7‌] بپرس. [وى گفت: مى‌خواهم از تو بپرسم. منصور گفت: از او بپرس.] رزام رو به امام جعفر بن محمّد 7 كرد و گفت: مرا از نماز و حدود و احكام آن خبر ده. حضرت صادق 7 فرمود: نماز چهار هزار حدّ و حكم دارد كه تو از همه آنها مورد بازخواست قرار نمى‌گيرى. گفت: تنها حدود و احكامى را كه ترك كردن آن جايز نيست و نماز جز به آن كامل نمى‌گردد، بفرما.

امام صادق 7 فرمود: نماز كسى تمام و كامل است كه طهارت كامل داشته، و كامل و بالغ بوده‌[1]، و ساتر داشته باشد، و راست بايستد، و نسبت به خدا شناخت‌

[1]. در مدرك اين حديث، كتاب« كنز الفوائد» به جاى اين عبارت آمده است: و اهتمام تمام داشته ...