امورى كه تو را به محبّت الهى نزديك مى‌گرداند، به هلاكت مبتلا گردى، مسلّما صفات پاكيزه شيعيان و پيروان واقعى آن بزرگواران را به طور مفصّل براى تو بيان نموده، و آيات بسيار را ذكر و روايات فراوانى را نقل مى‌كردم، ولى اينك تنها يك حديث را مى‌آورم، كه براى هر كس كه دلش حافظ حقايق باشد كافى است:

ابى المقدام مى‌گويد: امام باقر 7 به من فرمود: «شيعيان و پيروان علىّ 7 تنها كسانى هستند كه رنگ پريده [و يا: لاغر]، و بدنهايشان آب رفته و خشكيده، و لبانشان [از بسيار ذكر گفتن‌] خشكيده، شكمهايشان تو رفته، رنگهايشان پريده و چهره‌هايشان زرد باشد. و هنگامى كه تاريكى شب آنان را فرا مى‌گيرد، زمين را به عنوان رختخواب برگزيده، و با پيشانى‌هايشان به زمين روى آورده و سجده كنند.

سجده‌هايشان زياد و طولانى، و اشكهايشان فراوان، و دعايشان بسيار، و گريستنشان زياد است، مردم شادمانند و ايشان نگران.»

از حالات امام حسن 7‌

5- در حديث است كه مولايمان امام صادق 7 فرمود: پدر بزرگوارم به نقل از پدرش عليهما السّلام فرمود: «حسن بن علىّ عليهما السّلام عابدترين و زاهدترين و برترين مردم در زمان خويش بود، و وقتى حجّ بجا مى‌آورد، پياده حجّ مى‌نمود، و چه بسا پا برهنه مى‌رفت، و هنگامى كه از مرگ ياد مى‌نمود[1] مى‌گريست، و هر گاه از قبر ياد مى‌فرمود گريه مى‌نمود، و هنگامى كه از برانگيخته و زنده شدن مردگان در قيامت ياد مى‌كرد مى‌گريست، و وقتى گذشتن از پل صراط را ياد مى‌نمود گريه مى‌كرد، و هر گاه عرضه شدن بر خداوند را به ياد مى‌آورد با صداى بلند فرياد برآورده و به واسطه آن بى‌هوش مى‌گرديد، و هر گاه به نماز مى‌ايستاد در پيشگاه‌

[1] و يا: ياد مى‌شد، و همين طور احتمال دارد كه تمام جملات بعدى تا آخر به صورت مجهول ترجمه شود، يعنى هر گاه از قبر ياد مى‌شد ... و هنگامى كه از برانگيخته و زنده شدن مردگان در قيامت ياد مى‌شد ...