حقيقتا و يقينا جز از خداوند- جلّ جلاله- يارى نجويى؛ زيرا اگر در اين حال در دلت، از نيرو و قدرت خويش و يا از دنيا و يا مال يا از افراد نيرومند طرفدار خويش 2 يا از آمال و آرزوها و امور ديگر غير از اينها يارى بجويى، ولى در هنگام گفتن‌ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‌ قصد كنى كه يار و ياورى جز خدا ندارى، دروغ گفته و خود را به خطر انداخته‌اى، و خدا را خوار و كوچك شمرده، و به او بهتان زده‌اى، و مستحقّ عواقب كوچك شمردن مولاى خود مى‌گردى.

6- آداب نمازگزار در دعاهاى نماز

اينك آدابى را كه بنده بايد در دعاهاى نماز رعايت كند، مانند اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ‌ و در هر جايى از نماز كه از او خواسته شده با قلب سليم و دل پاك دعا نمايد، ذكر مى‌كنيم:

بخشى از امورى را كه تضرّع‌كنندگان به درگاه الهى بايد رعايت كنند، همراه با شرح آن از ديدگاه عقل و نقل، پيش از اين ذكر نموديم‌[1]، اينك مى‌گوييم:

مبادا در دعاها و به خصوص هنگام مخاطب قرار دادن مولى و پروردگار خويش، از تهذيب نفس و دل خويش كوتاهى كنى؛ زيرا اگر در حال خواستن چيزى از خداوند- جلّ جلاله- حضور قلب نداشته باشى، يا غفلت داشته باشى، يا نسبت به جلالت آن مقام كم احترامى نموده و كوچك بشمارى، حال تو مانند آن خواهد بود كه هنگام مورد خطاب قرار دادن پادشاهى از پادشاهان دنيا براى برآورده ساختن حاجتى، پشت به او نمايى. آيا نمى‌بينى كه اگر در حال سخن گفتن با پادشاهان به آنها پشت بكنى، يا به جاى اقبال و توجّه به آنان، غافل بوده و كوچك بشمارى، مستحقّ آن مى‌گردى كه در جواب اين عمل، تو را از حضورشان برانند، و از مهر و رحمتشان محروم گردانند؟ و چه بسا كه اگر تو را در اثر اين بى‌احترامى و اهانت به زندان بيندازند، و شكنجه و آزار بسيارت دهند، باز باورت اين خواهد بود

[1] به فصل ششم و هفتم رجوع شود.