كن، و زبونى خويش را بشناس، و در تدبير امور خود تأمّل كن، و بكوش كه مولايت تو را از اسارت بندگى رها ساخته، و از فرومايگى اين امور پست بيرون آورد. دست به دامن او شو و به او توسّل بجوى كه تو را از اين بردگى اسارت بار آزاد ساخته و از آزادگان قرار داده و اهليّت سكونت در بهشتى را كه سراى آرامش و محلّ آسودگى است، به تو ارزانى دارد، و بدين وسيله تو را از اين كار پست و اشتغال به شستن كثافتها و محلّ خروج پليديها بالا برده، و اين جسد سخيف و دون را ويران ساخته، و بر بنيادى والا و پاكيزه از اين پليديها آباد كند، به گونه‌اى كه براى سكونت در خانه‌اى كه خوشيهايش دايمى و جاودانى است، صلاحيّت پيدا كنى، كه اين دست به دامن شدن و توسّل جستن تنها در دنيا ميسّر است، پس اگر به چيز پست و دون بسنده نمايى، زيانكار خواهى بود و گناه از خودت مى‌باشد و مصيبت و گرفتارى به خودت برمى‌گردد.

احكام و آداب ظاهرى‌

بنده‌اى كه در دار فنا به اين امور مبتلاست، هنگام ورود به توالت نيازمند است كه پيش از داخل شدن امورى را بداند، تا كارها و گفتارش بر مبناى شناخت و آگاهى باشد.

از جمله آن امور كه در روايات آمده است، اين است:

1- در حال اختيار و توانايى، اگر سرش باز باشد، پيش از وارد شدن آن را بپوشاند.

2- جاى نشستن او از نگاه ديگران به عورتش مصون و محفوظ باشد.

3- وقتى خواست براى اين منظور بنشيند، رو و پشت به قبله نباشد.

4- رو به سمتى كه باد مى‌وزد بول ننمايد، زيرا امكان دارد كه باد آن را به سوى او برگرداند.

5- رو به آفتاب و ماه نباشد.

6- در سوراخهاى حيوانات بول نكند، زيرا امكان دارد چيزى از آنجا خارج شده‌