اخلاقى مدير را برقرار سازد. به همين دليل، انتقادگر صادق و دلسوز را بايد بهترين دوست و ياور خويش محسوب كنيم. امام على 7 مى‌فرمايد:

«اشْفَقُ النَّاسِ عَلَيْكَ اعْوَنُهُمْ لَكَ عَلى‌ صَلاحِ نَفْسِكَ وَ انْصَحُهُمْ لَكَ فى‌ دينِكَ»[1]

مهربان‌ترين مردم نسبت به تو كسى است كه تو را در اصلاح خودت بيشتر يارى رساند و بيش از ديگران خيرخواه دينت باشد.

امام صادق 7 نيز مى‌فرمايد:

«احَبُّ اخْوانى‌ الَىَّ مَنْ اهْدى‌ عُيوُبى‌ الَىَّ»[2]

محبوب‌ترين برادران من كسى است كه كاستى‌هايم را به من هديه بدهد.

بيمارى انتقادناپذيرى‌

شما حتماً به افراد متعدّدى برخورد كرده‌ايد كه تاب شنيدن انتقاد را ندارند و حتى با انتقاد كننده تندى مى‌كنند و كينه او را در دل مى‌گيرند. به نظر شما آيا چنين افرادى دچار بيمارى روحى نيستند؟

از نظر قرآن مجيد، بيشتر مردم «حق‌ناپذير» اند:

«لَقَدْ جِئْناكُمْ بِالْحَقِّ وَ لكِنَّ اكْثَرَكُمْ لِلْحَقِّ كارِهُونَ»[3]

ما حق را براى شما آورديم ولى بيشتر شما حق را خوش نداريد!

امام صادق 7 نيز اين خصلت را فراگير دانسته، مى‌فرمايد:

«ثَلاثُ خِلالٍ يَقُولُ كُلُّ انْسانٍ انَّهُ عَلى‌ صَوابٍ مِنْها دينُهُ الَّذى‌ يَعْتَقِدُهُ وَ هَواهُ‌

[1] - شرح غررالحكم، ج 2، ص 485

[2] - بحارالانوار، ج 74، ص 282

[3] - زخرف( 43)، آيه 78