«عَلى‌ قَدْرِ الْعِفَّةِ تَكُونُ الْقَناعَةُ»[1]

قناعت به اندازه عفت است.

شايد بتوان گفت كه قناعت و عفّت در يكديگر تأثير متقابل دارند. چنانكه آن حضرت مى‌فرمايد:

«كُلُّ قانِعٍ عَفيفٌ»[2]

هر قناعت كننده‌اى عفيف است.

ج- توكّل و رضا

يكى ديگر از زمينه‌هاى قناعت، توكّل و رضا ست.

اگر مؤمن به مقام رفيع توكّل و رضا دست يابد، يعنى در امور زندگى بر خدا توكّل كند و برآنچه به دست آورده، خشنود باشد، در واقع به قناعت دست يافته و ملكه قناعت را در خويش تقويت كرده‌است او در مكتب اسلام آموخته است كه:

«ما مِنْ دابَّةٍ فِى الْارْضِ الَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُها»[3]

هيچ جنبنده‌اى در زمين نيست مگر اينكه روزى‌اش بر عهده خداست.

وبه گفته پيامبراكرم صلّى اللّه‌عليه وآله:

«مَنِ انْقَطَعَ الَى‌اللَّهِ كَفاهُ‌اللَّهُ مَؤُنَتَهُ وَ رَزَقَهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ»[4]

كسى كه از روى آوردن به خلق خدا صرف نظر كرده وبه خدا روى آورد، خدا مخارجش‌

را تأمين مى‌كند و از مرّ بى حساب روزى‌اش را مى‌رساند.

چنين كسى، ديگر نيازى ندارد كه دغدغه آينده خود و فرزندانش را داشته باشد و

[1] - غررالحكم، ج 4، ص 312.

[2] - همان مدرك، ص 536.

[3] - هود، آيه 6.

[4] - روضةالواعظين، فتّال نيشابورى، ص 426، منشورات الرّضى.