جا مى‌گذارد. بطور نمونه، دو مورد را ذكر مى‌كنيم:

- خاموشى نور معرفت از دلها: پيامبر اكرم صلى‌الله عليه وآله فرمود:

«لا تَشْبَعُوا فَيُطْفى نُورَ الْمَعْرِفَةِ مِنْ قُلُوبِكُمْ»[1]

در حدّ سيرى نخوريد، كه نور معرفت در دلهاى شما خاموش مى‌شود.

- قساوت قلب و هيجان شهوت: امام صادق 7 فرمود:

«لَيْسَ شَىْ‌ءٌ اضَرَّ بِقَلْبِ الْمُؤْمِنِ مِنْ كَثْرَةِ الْأَكْلِ وَهِىَ مُورِثَةٌ شَيْئَيْنِ: قَسْوَةُ الْقَلْبِ وَهَيَجانُ الشَّهْوَةِ»[2]

براى قلب مؤمن، چيزى زيانبارتر از پرخورى نيست، (زيرا) پرخورى قساوت قلب و هيجان شهوت را در پى دارد.

ب- اخروى‌

1- نابودى عمل خير:

اسراف و تبذير، باعث فقر و محروميت در زاد و توشه اخروى مى‌گردد. على 7 فرمود:

«الْإِسْرافُ يُفْنِى الْجَزيلَ»[3]

اسراف، حسنات را نابود مى‌كند (همان گونه كه نابودى امكانات را نيز در پى دارد).

زشتى اسراف، در حدى است كه برخى كارهاى نيك را هم تحت الشعاع قرار مى‌دهد و آن را بى اثر مى‌سازد بطور مثال، بذل و بخشش، كارى خدا پسندانه و نيكوست، ولى اگر در آن اسراف شود زشت و ناپسند مى‌گردد. على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

[1] - مستدرك وسائل، ج 3، ص 81.

[2] - مستدرك الوسائل، ج 3، ص 80.

[3] - شرح غرر الحكم، ج 7، ص 159.