پيامدهاى اسراف و تبذير

الف- دنيوى‌

1- فقر ومحروميت:

بى توجهى در مصرف و زياده روى در آن، سبب فقر و محروميت گشته، انسان را به هلاكت مى‌رساند. على‌7 در اين باره مى‌فرمايد:

«سَبَبُ الْفَقْرِ الْإِسْرافُ»[1]

اسراف كردن سبب فقر و محروميت است.

2- ضرر جسمى:

بعضى از اقسام اسراف، سلامتى جسم را به خطر انداخته، سبب بيمارى آن مى‌گردد. پيامبر اكرم صلى‌الله عليه‌وآله فرمود:

«إِيَّاكُمْ وَالْبِطْنَةَ، فَإِنَّها مَفْسَدَةٌ لِلْبَدَنِ وَ مُورِثَةٌ لِلسُّقْمِ ...»[2]

از پرخورى (واسراف در خوردن) بپرهيزيد، زيرا سبب فساد بدن و بيمارى است.

3- سقوط اخلاقى:

انسان در اثر اسراف و تبذير، در مسير عيّاشى قرار گرفته و براى به گردش درآوردن زندگىِ مسرفانه خود، رشوه مى‌گيرد، دروغ مى‌گويد، عفّت و شخصيت خود را از دست مى‌دهد، به وعده‌ها وفا نمى‌كند، نعمتهاى خدا را كفران مى‌كند و در نتيجه اين سقوط اخلاقى، خسارات وارده بر خود رانمى‌تواند جبران كند.

على 7 در اين باره مى‌فرمايد:

«وَيْحَ الْمُسْرِفِ ما أَبْعَدَ عَنْ صَلاحِ نَفْسِهِ وَاسْتِدْراكِ أَمْرِهِ»[3]

واى بر مسرف، چقدر دور است از اصلاح نفس خود و جبران خسارت آن.

4- ضررهاى معنوى:

اسراف در بعضى موارد، اثرات نامطلوب معنوى از خود به‌

[1] - مستدرك الوسائل، ج 15، ص 266.

[2] - بحارالانوار، ج 62، ص 267.

[3] - غرر الحكم، ج 2، ص 782.