«كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ‌»[1]

بخوريد وبياشاميد، ولى اسراف نكنيد كه خدا اسرافكاران را دوست نمى‌دارد.

همين طور، پيروان خويش را از تبذير، برحذر داشته و مسرفين را برادر شيطان معرفى مى‌كند:

«وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ‌»[2]

هيچ تبذير مكن كه تبذير كنندگان برادران شياطين هستند.

دامنه روايات نيز در نكوهش اسراف و تبذير، گسترده است كه تنها به يك روايت از امام على 7 بسنده مى‌كنيم:

«أَلا وَ أِنَّ أِعْطاءَ الْمالِ فى‌ غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذيرٌ وَ اسْرافٌ وَ هُوَ يَرْفَعُ صاحِبِهُ فىِ الدُّنْيا وَ يَضَعُهُ فِى الْآخِرَةِ وَ يُكْرِمُهُ فىِ‌النَّاسِ وَ يُهينُهُ عِندَاللَّهِ»[3]

آگاه باشيد كه همانا صرف كردن مال در غير مورد استحقاق، تبذير و اسراف است واين عمل، انسان را در دنيا بلند مرتبه و در آخرت، پست و حقير، درنظر مردم گرامى و نزد خدا خوار خواهد كرد.

باچنين ديدگاهى كه اسلام نسبت به اسراف و تبذير دارد، روشن است كه بايد آن راممنوع و حرام بشمارد و مرتكب آن را به جزاى سخت تهديد نمايد.

گونه‌هاى اسراف‌

اسراف ممكن است در عقيده، جان، وقت، كردار، ثروت، خوردن، آشاميدن، حرف زدن و غيره، به صورت فردى يا دسته جمعى نمود پيدا كند كه هر نوع آن زيان‌آور و ممنوع است. در اينجا به بيان «اسراف در اموال» مى‌پردازيم:

[1] - اعراف، آيه 31.

[2] - اسراء، آيه 26- 27.

[3] - نهج‌البلاغه، فيض خطبه 126.