«إِنَّ إِنْفاقَ هذَا الْمالِ فى‌ طاعَةِ اللَّهِ أَعْظَمُ نِعْمَةٍ، وَإِنَّ إِنْفاقَهُ فى‌ مَعاصيةِ أَعْظَمُ مِحْنَةٍ»[1]

همانا صرف كردن اين مال در طاعت و فرمانبردارى خدا، بزرگترين نعمت و در معصيت و نافرمانى بزرگترين محنت است.

ب- كمك به محرومان:

خداوند متعال، فقرا و محرومان را در ثروت توانگران شريك قرار داده، بگونه‌اى كه اگر حق آنان ادا گردد، ديگر فقيرى در جامعه پيدا نخواهد شد. در اين زمينه، علاوه بر آيات قرآنى، احاديث زيادى از معصومين : رسيده است كه به بعضى ازآنهااشاره مى‌كنيم: على 7 فرمود:

«مَنْ اوْسَعَ اللَّهُ عَلَيْهِ نِعْمَةً وَجَبَ عَلَيْهِ انْ يُوَسِّعَ النَّاسَ انْعاماً»[2]

لازم است بر هر كس كه خدا نعمتى را بر او وسعت داده، مردم را به انعامى وسعت دهد.

امام صادق 7 فرمود:

«... وَيَحِقُّ عَلَى الْمُسْلِمينَ الْإِجْتِهادُ فِى التَّواصُلِ، وَالتَّعاوُنُ عَلَى التَّعاطُفِ، وَالْمُواساةُ لِأَهْلِ الْحاجَةِ وَتَعاطُفُ بَعْضِهِمْ عَلى بَعْضٍ، حَتَّى تَكُونُوا كَما امَرَكُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رُحَماءُ بَيْنَكُمْ ...»[3]

حق است كه مسلمانان، در رسيدگى به يكديگر، تعاون برمهربانى، مواسات نسبت به نيازمندان ومحبت به يكديگر تلاش كنند. تا آن گونه كه خداى بزرگ فرمانتان داده در ميان همديگر مهربان باشيد.

در جاى ديگر فرمود:

«مِنْ أَحَبِّ الْأَعْمالِ إِلَى اللَّهِ إِشْباعُ جُوْعَةِ الْمُؤْمِنِ اوْ تَنْفيسُ كُرْبَتِهِ اوْ قَضاءُ دَيْنِهِ»[4]

[1] - غررالحكم، ترجمه محمد على انصارى، ج 1، ص 216، آرمان.

[2] - شرح غرر الحكم، ج 5، ص 446.

[3] - بحارالانوار، ج 74، ص 256.

[4] - وسائل الشيعه، ج 16، ص 464.