خدا غافل كند، جز خسران نخواهد بود.[1]

حضرت سجّاد عليه‌السّلام مى‌فرمايد:

اى آدمى زاده! واى برتو، بدان كه قساوتِ پرخورى، سستىِ ميل (به دنيا)، مستىِ سيرى، و نخوتِ مُلك (مرد را) از كار و كوشش باز دارد. تذكّر (خدا و عالم ديگر) را به فراموشى سپارد، و فكر نزديك شدن اجل را از سر ببرد، چنان كه گويى فرد گرفتار حبّ دنيا، ازمستى باده، عقل از كف داده است ...»[2]

حضرت امام خمينى (قدّس سرّه) در اين باره مى‌نويسد:

«انسان چون قلباً متوجّه به كمال مطلق است، هر چه از زخارف دنيا را جمع آورى كند، تعلّق قلبش بيشتر مى‌شود، حرصش رو به ازدياد گذارد و عشقش افزون‌تر شود و احتياجش به دنيا بيشتر گردد ....»[3]

ب- تكبّر

كبر، يكى از صفات ناپسند اخلاقى است، كه در روايات به پست‌ترين و پايين ترين درجه برگشت‌از حقّ، تعبير شده است.[4]

يكى از موجبات كبر، ثروتمندى است از اين رو، اين صفت زشت، بيشتر درميان ثروتمندان، رواج دارد. اغنيا نسبت به فقرا تكبّر مى‌ورزند ودل آنان را با گفتار ورفتار متكبّرانه خود مى‌آزارند.

قرآن كريم، مال زياد را باعث طغيانگرى، عيّاشى و گردنكشى در برابر رسولان الهى مى‌داند و مى‌فرمايد:

[1] - معراج السّعادة، ص 272، چاپ رشيدى، با تصرّف.

[2] - تحف العقول، ص 431، سازمان تبليغات اسلامى.

[3] - اربعين حديث، ص 110، نشر فرهنگى رجا.

[4] - بحارالانوار، ج 73، ص 231.