«لاتَكْسَلْ عَنْ مَعيْشَتِكَ فَتَكُونَ كَلًّا عَلى غَيْرِكَ»[1]

درامر زندگى (طلب روزى) سستى مكن كه سربار ديگران شوى.

حضرت موسى بن جعفر عليه‌السّلام مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ تَعالى لَيُبْغِضُ الْعَبْدَالنَّوامَ، انَّ اللَّهَ لَيُبْغِضُ الْعَبْدَ الْفارِغَ»[2]

همانا خداوند، بنده پرخواب و بيكار را مبغوض مى‌دارد.

طلب روزى‌

«معناى رزق (روزى) روشن و واضح است و آنچه از موارد استعمال آن به دست مى‌آيد، اين است كه در معناى اين كلمه، نوعى بخشش وعطا هم خوابيده، مثلًا مى‌گويند پادشاه به لشكريان رزق مى‌دهد. كه اين جمله تنها شامل موادّ غذايى لشكر مى‌شود ...

اين معناى اصلى و لغوى كلمه بود، ولى بعدها درمعناى آن توسعه دادند وهر غذايى را كه به آدمى مى‌رسد، چه دهنده‌اش معلوم باشد و چه نباشد رزق خواندند ... سپس توسعه ديگرى در معناى آن داده و آن را شامل هر سودى كه به انسان رسد نموده‌اند هر چند كه غذا نباشد، و به اين اعتبار همه مزاياى زندگى اعمّ از مال و جاه و عشيره و ياوران و جمال، علم و غيره را رزق خواندند.»[3]

اسلام‌به دست‌آوردن روزى رااز ضروريات زندگى‌دانسته ورهبرآن فرموده است:

«طَلَبُ‌الْحَلالِ‌فَريضَةٌ عَلى كُلِ‌مُسْلِمٍ وَمُسْلِمَةٍ»[4]

طلب حلال بر هر مرد و زن مسلمان واجب است.

اسلام، علاوه بر پيشنهاد كارهايى چون زراعت، تجارت، صنعت وغيره، سحر خيزى، سفر وتحمّل زحمت و مشقّت در راه كسب روزى رانيز سفارش كرده است:

[1] - همان مدرك، ج 12، ص 37.

[2] - همان مدرك.

[3] - ترجمه الميزان، ج 3، ص 214، اسلامى.

[4] - بحارالانوار، ج 103، ص 187.