وهيچ گونه تضمينى براى اجراى هيچ قانونى باقى نمى‌ماند.

ج- سنگدلى‌

رشوه خوارى يكى ازموارد روشن خوردن مال حرام است كه چون سمّى كشنده حيات معنوى دل رانابودمى كند وآن را چون سنگى جامد وسخت مى گرداند كه ديگر هر گونه سخن حقّ وپند واندرزى رانمى پذيرد وآه وناله هيچ مظلومى در او اثر نمى‌كند. چنانكه سخن امام حسين 7 بر آن تصريح داشت‌[1]

اين حقيقت رادر زندگى روزمرّه خود مشاهده مى‌كنيم، افرادى هستند كه وقتى كارى را كه مى دانند صد درصد گناه است شروع مى‌كنند، در وهله اوّل از اين كار ناراحت هستند ولى كم كم باگناه و رشوه انس مى‌گيرند وديگر ناراحت نيستند و گاهى كار به جايى مى‌رسد كه آن را وظيفه خود بلكه وظيفه دينى خود مى‌پندارند.[2]

د- قبول نشدن دعا وعبادت‌

رشوه يكى از موانع قبولى دعا وعبادت است. رسول اكرم صلّى اللّه‌عليه وآله فرمود:

«مَنْ اكَلَ لُقْمَةَ حَرامٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلَواةٌ ارْبَعينَ لَيْلَةً وَ لَمْ تُسْتَجَبْ لَهُ دَوعْوَةٌ ارْبَعينَ صَباحاً وكُلُّ لَحْمٍ يُنْبِتُهُ الْحَرامُ فَالنَّارُ اوْلى‌ بِهِ ...»[3]

كسى كه لقمه حرامى بخورد تا چهل شب نمازش قبول و تا چهل روز دعايش مستجاب نمى‌شود وهر گوشتى كه در بدن او از حرام روييده شود، پس آتش به آن سزاوارتر است.

«اذا وَقَعَتِ الْلُّقْمَةُ مِنْ حَرامٍ فِى جَوْفِ الْعَبْدِ لَعَنَهُ كُلُّ مَلَكٍ فىِ‌السَّمواتِ وَالْأَرْضِ»[4]

هرگاه لقمه‌حرامى درشكم بنده‌اى قرارگيرد، هرفرشته‌اى درآسمانهاو زمين‌او رانفرين مى‌كند.

پس بسيار روشن است كه گناه وحرامخوارى ورشوه خوارى سبب مى‌شود كه‌

[1] - ر. ك، ص 162، همين كتاب.

[2] - اقتباس از تفسير نمونه، ج 1، ص 52.

[3] - سفينة البحار، ج 1، ص 24، بيروت.

[4] - همان مدرك، ص 244.