افراد ديگر نيز سرايت مى‌كند و شيرازه مملكت را از هم مى‌پاشد، زيرا كارگردانان خائن به جاى رسيدگى به امور مردم و پيشبرد برنامه‌هاى مختلف مملكت، به خوشگذرانى و عياشى و خرج كردن پولهاى به يغما برده مشغول مى‌شوند و چنين كارى به تنهايى براى سقوط يك مملكت كافى است.

نمونه بسيار روشن وگواه كافى آن، خيانت «شاه» و كارگزاران بى كفايت اوست كه اموال عمومى را ثروتى بادآورده حساب مى‌كردند و به دلخواه خويش آن را به مصرف مى‌رساندند بگونه‌اى كه ظرف پنجاه سال حكومت خاندان منحوس پهلوى بر ايران، يك ركود و سقوط همه جانبه‌اى به بار آمد كه آثار شوم آن تا ساليانى دراز از بين نخواهد رفت، اين در حالى بود كه بنا به گفته سفارت ايران در «كاراكاس»: شاه مخلوع ايران به تنهايى مبلغ 25 بيليون دلار ارز از كشور خارج كرد كه اگر هزار سال عمر مى‌كرد روزى پانصد و پنجاه هزار تومان مى‌توانست خرج كند.[1]

ب- فردى‌

علاوه بر زيانهاى اجتماعى كه بر شمرديم، خيانت در بيت المال، خسارتهايى رابطور مستقيم متوجه شخص خائن مى‌كند از جمله:

1- فقر و درماندگى:

معمولًا كسى كه از راه حرام، درآمدى كسب كند و با سركيسه كردن مردم، گذران زندگى كند، در نهايت به فقر و فلاكت دچار خواهد شد، چرا كه «بادآورده راباد ببرد.» وخائن غالباً سزاى خيانت خود را درهمين دنيا خواهد چشيد.

رسول گرامى اسلام صلى اللّه عليه وآله فرمود:

«مَنْ كَسَبَ مالًا مِنْ غَيْرِ حِلِّهِ افْقَرَهُ اللَّهُ»[2]

هركس ثروتى را از راه حرام به دست آورد، خدا او را فقير خواهد كرد.

[1] - بيت المال در نهج البلاغه، ص 93.

[2] - بحارالانوار، ج 103، ص 5.