«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‌ أَهْلِها»[1]

خداوند به شما فرمان مى‌دهد كه امانتها را به صاحبانش برگردانيد.

ديگر اين كه اموال عمومى و بودجه اختصاصى را بايد در محلى كه قانون و شرع معين كرده است به كار گرفت و هرگونه جابجايى و تغيير وتحوّل برخلاف درستى وامانتدارى است. قرآن مجيد پيرامون يكى از موارد بيت المال چنين رهنمود مى‌دهد:

«انَّما الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساكينِ وَ الْعامِلينَ عَلَيْها وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَ فِى‌الرِّقابِ وَ الْغارِمينَ وَ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ وَ ابْنِ السَّبيلِ فَريضَةً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ»[2]

صدقات (زكات) فقط براى فقيران، مسكينان، كارگزاران جمع آورى آن، به دست آوردن دل مخالفان، آزاد كردن بندگان، قرضداران، انفاق در راه خدا و مسافران در راه مانده است (واين) فريضه‌اى از جانب خداست و خدا دانا وحكيم است.

خيانت به بيت المال و پيامدهاى آن‌

هرگونه سوء استفاده، حيف و ميل و سُستى نسبت به بيت المال خيانت محسوب مى‌شود كه بطور جدى بايد از آن پرهيز كرد؛ زيرا اميرمؤمنان 7 فرموده است:

«اعْظَمُ الْخِيانَةِ خِيانَةُ الْامَّةِ»[3] بزرگترين خيانت، خيانت به امّت است.

ودر سخنى ديگر منشاء خيانت را كم تقوايى و بى دينى دانسته، مى‌فرمايد:

«الْخِيانَةُ دَليلٌ عَلى قِلَّةِ الْوَرَعِ وَ عَدَمِ الدِّيانَةِ»[4]

خيانت، نشانه كمبود ورع و بى دينى است.

انسانهاى لاابالى، بى تقوا و داراى ايمان ضعيف كه تنها به فكر گذران زندگىِ چند

[1] - نسا، آيه 58.

[2] - توبه، آيه 60.

[3] - شرح غرر الحكم، ج 2، ص 388.

[4] - همان مدرك، ج 1، ص 375.