«فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ»[1] انسان بايد به غذاى خود نگاه كند.

بنابر تفسيرى مى‌شود گفت كه منظور از نگاه كردن به مواد غذايى اين است كه وقتى سرسفره مى‌نشيند، بطور دقيق بنگرد كه آنها را از چه راهى تهيه كرده است؟ حلال يا حرام؟ مشروع يا نامشروع؟ يعنى طبق اين تفسير، قرآن ما را به جنبه‌هاى اخلاقى وتربيتى درآمدها آگاه مى‌كند.[2]

ب- اجتماعى‌

كسب مال حرام اصول اخلاق اجتماعى را از هم مى‌پاشد. بطورى كه حرامخوار براى به دست آوردن خرج زندگى، تن به هر ذلّتى مى‌دهد. نيت افراد تغيير مى‌كند و هر كس به فكر اين مى‌افتد كه چگونه جيب ديگران راخالى كند. روح برادرى و نوعدوستى از جامعه رخت بر مى‌بندد ودر نتيجه، اخلاق اجتماعى درجامعه به خطر مى‌افتد، چه اينكه تغيير سرنوشت اجتماع در گرو تغييراخلاق و رفتار مردم است.

بنابراين، درآمدهاى حرام يكى از عواملى است كه بررفتار واخلاق اجتماعى اثر نامطلوب دارد كه به بعضى ازآنهااشاره مى‌كنيم:

1- سلب امنيت اجتماعى:

درآمدهاى حرام درجامعه، منشاء ايجاد كينه ودشمنى مى‌شود و صلح و صفا را از بين مى‌برد. اسلام نمى‌خواهد امنيت جامعه از بين برود، از اين رو، راههايى را كه امنيت اجتماعى را به خطر مى‌اندازند، ممنوع كرده است.

پيامبر اكرم 6 مى‌فرمايد:

«چهار چيزاست كه به هر خانه‌اى وارد شود آن را خراب مى‌كند و با بركت نيز ترميم نمى‌شود: خيانت، دزدى، شراب خوارى و زنا»[3]

[1] - عبس، آيه 24.

[2] - تفسير نمونه، ج 26، ص 145.

[3] - وسائل الشيعه، ج 18، ص 482.