ايثارگران به واسطه ايمان راستين، براحتى درصف مجاهدان راه خدا درآمده و با ايثار جان و مال، دين خدا را يارى مى‌كنند.

ب- اخلاص‌

قرآن كريم، ايثار على (ع) وخاندان گرامى‌اش را با صفت اخلاص مى‌ستايد كه آنان غذاى خود را با دست خود و با نياز شديدى كه به آن داشتند، به خاطر عشق به خدا، به مسكين، يتيم واسير دادند و از اعماق وجودشان به آنها گفتند:

«إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[1]

ما شما را فقط براى خدا اطعام مى‌كنيم، وپاداش و تشكرى از شما نمى‌خواهيم.

ج- زهد

ايثار گران براثر شدّت زهد و دلبسته نبودن به دنيا، ديگران را به آسانى برخود مقدّم داشته، خود را براى آسايش ديگران به رنج مى‌اندازند. آنان، پارسايى خود را با «ايثار» زينت مى‌بخشند. پيامبراكرم صلى‌الله عليه و آله فرمود:

«أَلْأيثارُ زينَةُ الزُّهْدِ»[2] ايثار، زينت زهد و پارسايى است.

و على 7 در خطبه متّقين مى‌فرمايد:

«نَفْسُهُ مِنْهُ فى‌ عَناءٍ وَالنَّاسُ مِنْهُ فى‌ راحَةٍ»[3]

متّقى كسى است كه نفس او (به واسطه سختگيريهاى خودش) از او دررنج است ومردم از ناحيه او در آسايشند.

د- كرامت نفس‌

ايثارگران، راد مردانى هستند كه درحالت عادى، جود وبخشش وكمك به‌

[1] - انسان، آيه 9.

[2] - بحارالانوار، ج 77، ص 133، اسلاميه.

[3] - نهج البلاغه، فيض، خطبه 184.