گرفتار عذاب دردناكى خواهند شد.

«... وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ»[1]

وآنها را كه طلا و نقره ذخيره مى‌كنند، وآن را در راه خدا انفاق نمى‌كنند، به مجازات دردناك بشارت ده.

همچنين مى‌فرمايد:

«يَوْمَ يُحْمى‌ عَلَيْها فِي نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‌ بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ»[2]

و پهلوها و روزى كه بر اين طلا و نقره ها در آتش دوزخ بگذارند و با آنها صورتها پشتهايشان را داغ كنند. وبه آنها گوينداين همان چيزى است كه براى خود گنجينه ساختيد، پس بچشيد چيزى كه براى خود اندوختيد.

2- كمىِ زاد و توشه:

كسى كه فقط براى دنيا و انباشتن ثروت، كار مى‌كند، دستش درآخرت خالى است و عملِ خيرش كمتر است. حضرت على عليه‌السّلام فرمود:

مردم دنيا دو گونه‌اند: آنكه فقط براى دنيا كار مى‌كند، و دنيا او را از آخرتش باز مى‌دارد، بر بازماندگانش از فقر، ترسان است و خود از دنيا برخويشتن درامان، پس زندگى خود را در سود ديگران صرف مى‌كند و آنكه در دنيا براى آخرت كار مى‌كند وبى آنكه (صرفاً به خاطر دنياى خود) كار كند آنچه براى او مقدّر است از دنيا مى‌رسد، پس هر دو بهره را جمع نموده و هر دو سرا را به دست آورده است ....[3]

استاد شهيد مطهرى قدّس سرّه مى‌فرمايد:

«دنيا وآخرت تابع و متبوعند، ودنياگرايى، تابع گرايى است و باعث‌

[1] - توبه، آيه 35.

[2] - همان سوره، آيه 36.

[3] - نهج البلاغه، ترجمه شهيدى، ص 410، باتصرّف.