درگناهان، چيزى سخت‌تر از پيروى شهوت نيست، پس از آن پيروى نكنيد كه شما را از ياد خدا باز مى‌دارد.

و- چشم چرانى كردن:

على (ع) فرمود:

«لَيْسَ فِى الْجَوارِحِ اقَلُّ شُكْراً مِنَ الْعَيْنِ، فَلا تُعْطُوها سُؤْلَها فَتَشْغَلَكُمْ عَنْ ذِكْرِاللَّهِ»[1]

در بين اعضا كم سپاستر از چشم (عضوى) نيست، پس خواسته‌هايش را به آن ندهيد كه شما را از ياد خدا باز مى‌دارد.

مقصود اين است كه اگر چشم انسان به هر چه بيفتد دل را به سوى آن متوجه مى‌سازد و هر چه در پى ديده‌هاى چشم و خواسته‌هاى دل بروى سپاس و تقديرى نمى‌بينى، بازهم بر خواسته‌ها افزوده مى‌گردد و اين كار انسان را از ياد خدا باز مى‌دارد. بابا طاهر مى‌گويد:

نكوهش ترك ذكر خدا

همه مصيبتها و گرفتاريها بر اثر نفس امّاره شيطانى و غفلت از ياد خدا و عذاب اوست. غفلت از خدا و ترك ذكر، كدورت دل را زياد كرده، نفس و شيطان را بر انسان، مسلّط مى‌كند و مفاسد را روز افزون كرده، انسان را به ورطه هلاكت مى‌اندازد. از اين رو، قرآن مجيد، رويگردانى از ذكر خدا و غفلت از آن بارگاه شريف را سخت مورد نكوهش قرار داده، مى‌فرمايد:

«فَوَيْلٌ لِلْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِاللَّهِ»[2]

[1] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 5، ص 87

[2] - زمر، آيه 22