(در ديده به جاى خواب آب است مرا) (553) (درستى طلب كرد چندان شتافت) (137) (در شد به چتر ماه سنانهاى آفتاب) (169) (در قبيله اوفتاده فاقه‌اى) (101) (در مذلّت روزگارى مى‌گذاشت) (100) (در ميان اين دو مشكل چون كنم) (129) (درّ و جوهر ريخت در پيشش بسى) (549) (درونم بود دو گوهر قوى حال) (390) (در همه دنيا ندارم هيچ چيز) (87) (دست تنگى پاى مالش كرده بود) (87) (دگر باره پرسيد از او شهريار) (186) (دگر روز از براى او جهاندار) (487) (دگر ره حجاب از ميان بركشيد) (137) (دگر ز بنده نپرسى كه تا كجا باشد) (320) (دل آن مرد خونين شد ز غيرت) (391) (دل من بدان كار رخصت نداد) (59) (دل هر دو شد زين سخن جفت تاب) (59) (دليل آن كه تا پيكر اين كنيز) (5) (دماغ بوى خوش او را كجا بود) (348) (دو مثقالم نباشد گوشت امروز) (391) (دوم گفتا محالى گر شنيدى) (390) (دو هدهد بر مرد ناهوشمند) (59) (دهد خبر كه پشيمانم از جدايى تو) (320) (ديد آن خيل غلامان راز دور) (493) (دى شيخ با چراغ همى‌گشت گرد شهر) (488)

«ر»

(راست چون ناودان ميانه تهى است) (266) (رخ به قبله زخم را بر كار كرد) (87) (رفت خادم تا برد درويش را) (88) (رفت مردى زود باز آمد به تاب) (389) (رفت معشوقش به بالينش فراز) (533) (رقعه‌اى بنوشت چست و لايق او) (533) (رقمهاى رومى نشد زآب و رنگ) (137) (روز اوّل چون گشاد اين در مرا) (468) (روزى از بهر تماشا سوى دشت) (500) (روى آن دارد كزين آب روان) (100) (رها كردش به قول خويش از دست) (390) (ريخت مأمون آن زمانش در كنار) (101)

«ز»

(زان كه جانت ذوق آن نشناخته‌است) (186) (زان كه گر بوديش عشقى كارگر) (129) (زان كه همچون عاقلان صد گونه حال) (129) (زان همى‌گريم كه چندين گاه من) (549) (ز اهل حرفت فراشته گردن) (357) (ز بار دورى تو ماه ماه مى‌گذرد) (320) (ز حال مرگ ايشان مرد هشيار) (77) (ز حق نتوان همه چيز نكو خواست) (159) (ز خشم استاد گفتش اى بد اختر) (21) (زر ستد آن مرد و حالى باز گشت) (101) (ز سوز سينه كنى يادم ار خبر دارى) (320) (زشت بادا روى ليلى در جهان) (24) (ز عيسى ابلهى درخواست يك روز) (158) (زغن را نماند از تعجب شگفت) (60) (زغن گفت از آن دانه ديدن چه سود) (60)