وَ لا نَبِيٍّ إِلَّا إِذا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ‌[1]. (سوره حج، آيه 52) نقل كرده‌اند و آن روايت را محققين شيعه مقبول ندارند[2]. تفسير طبرى، ج 17، ص 119- 121 و تفسير ابو الفتوح، ج 3، ص 605 [ص 206 قصص مثنوى‌]

[آنچه نپسندى به خود]

952-

ناظر است به مضمون حديث ذيل:

لَا يُؤْمنُ احَدُكُمْ حَتَّى يُحبَّ لأَخيه مَا يُحبُّ لنَفْسه‌[3].

بخارى، ج 1، ص 6، مسلم، ج 1، ص 49، جامع صغير، ج 2، ص 203، مسند احمد، ج 3، ص 206، 251 و به وجوه ديگر مسند احمد، ج 1، ص 89، ج 2، ص 192، 310، ج 3، ص 176، جامع صغير، ج 1، ص 89.

احبَّ لأَخيكَ الْمُسْلم مَا تُحبُّ لنَفْسكَ‌[4].

مستدرك حاكم، ج 4، ص 168 [ص 199 احاديث مثنوى‌]

[1] - ما پيش از تو هيچ رسول يا نبى‌اى را نفرستاديم مگر آن كه چون به خواندن آيات مشغول شد، شيطان در سخن او چيزى افكند ...

[2] - ذيلًا توضيح استاد محمد تقى جعفرى به نقل از جلد 13 كتاب تفسير و نقد و تحليل مثنوى پاورقى صفحه 539 آورده مى‌شود: داستان غرانيق چنين است كه پيامبر اكرم مشغول خواندن سوره وَ النّجم بود. وقتى كه به آيه‌ أَ فَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرى‌( آيا بتها لات و عزى و منات را ديديد؟) رسيد، شنيده شد كه: تلْكَ الْغَرَانيقُ الْعُلَى وَ انَّ شفَاعَتَهُنَّ لَتُرْتَجَى( آن بتها چيزهاى بزرگى و سربلندى هستند و شفاعتشان مورد اميدوارى است). نقل شده كه اين جمله را شيطان موقعى گفت كه پيامبر پس از خواندن دو آيه مزبور اندكى سكوت كردند.

و كسانى كه جمله فوق را به پيامبر نسبت مى‌دهند خطا و غلط بزرگى مرتكب مى‌شوند. احتمال ديگر هم وجود دارد كه قوى است و آن اين است كه گوينده يكى از بت‌پرستها بود كه در همان مجلس وجود داشته است.

[3] - نشانه ايمان داشتن هر يك از شما اين است كه آنچه را براى خود دوست دارد براى برادرش نيز دوست داشته باشد.

[4] - آنچه را براى خودت دوست دارى براى برادر مسلمانت نيز دوست بدار.