[اين چنين نعمت نديده هيچ چشم‌]

866-

از حديث مذكور در ذيل شماره (490) مقتبس است.

[ص 179 احاديث مثنوى‌]

[مرد ايمان اهل انس و الفت است‌]

867-

مستفاد است از حديثى كه به صور ذيل روايت شده است:

المُؤمنُ يَألفُ وَ يُؤلَفُ وَ لَا خَيرَ فيَمنَ لَا يَألفُ وَ لَا يُؤلَفُ وَ خَيرُ النَّاس أَنفَعُهُم للنَّاس‌[1].

جامع صغير، ج 2، ص 183

المُؤمنُ يَألفُ وَ لَا خَيرَ فيمَن لَا يَألفُ وَ لَا يُؤلَفُ‌[2].

جامع صغير، ج 2، ص 183، كنوز الحقائق، ص 136 مسند احمد، ج 2، ص 400 با مختصر تفاوت.

انَّ للمُنَافقينَ عَلَامَاتٍ يُعرَفُونَ بهَا تَحيَّتُهُم لَعنَةٌ وَ طَعَامُهُم نَهبَةٌ وَ غَنيمَتُهُم غُلُولٌ وَ لَا يَقرَبُونَ المَسَاجدَ الَّا هَجراً وَ لَا يَأتُون الصَّلَاةَ الَّا دَبراً مُستَكبرينَ لَا يَألفُونَ وَ لَا يُؤلفُونَ خُشُبٌ باللَّيل صُخُبٌ (سُخُبٌ) بالنَّهَار[3].

مسند احمد، ج 2، ص 293، شرح نهج البلاغة، ج 4، ص 563، تفسير ابو الفتوح، ج 1، ص 55 [ص 179 احاديث مثنوى‌]

[1] - مؤمن( به راحتى با ديگران) گرم مى‌گيرد و ديگران هم با او گرم مى‌گيرند.

كسى كه چنين صفتى نداشته باشد( و تك روى كند) خيرى در او نيست. بهترين مردم كسى است كه وجودش براى ديگران سود بخش باشد.

[2] - مؤمن( با ديگران) الفت مى‌گيرد. كسى كه نه با ديگران الفت بگيرد و نه اجازه دهد با او الفت گيرند انسانى بى‌خير و بركت است.

[3] - منافقان را علامت‌هايى است كه با آنها شناخته مى‌شوند به اين شرح:

درودشان به قصد نفرين، خوردنشان به قصد غارت، و غنيمت گرفتنشان به قصد خيانت است. اگر به مساجد نزديك مى‌شوند براى جدا شدن از آن است. و اگر به نماز روى مى‌آورند براى پشت كردن به نماز است. اينها مستكبرانى هستند كه( با مردم) مأنوس نمى‌شوند. و نمى‌خواهند كه( مردم هم) با آنان مأنوس گردند.

شبها چون تخته‌هاى چوب، خشك و خشن، و روزها پر از هياهو هستند.