شنيدم من كه عزراييل جان سوز

به ايوان سليمان رفت، يك روز

جوانى پيش او ديدش نشسته‌

نظر بگشاد پيش او فرشته‌

چو او را ديد پيش او به در شد

جوان از بيم او زير و زبر شد

سليمان را چنان گفت آن جوان زود

كه فرمان ده كه تا باد اين زمان زود

مرا زين جايگه جايى برد دور

كه گشتم از نهيب مرد رنجور

سليمان گفت تا باد آن زمانش‌

برد از فارس تا هندوستانش‌

چو يك روزى به سر آمد از اين راز

به پيش تخت عزراييل شد باز

سليمان گفتش اى چون تيغ خون ريز

چرا كردى نظر سوى جوان، تيز

جوابش داد عزراييل آن گاه‌

كه فرمانم چنين آمد ز درگاه‌

كه او را تا سه روز از راه برگير

به هندوستانْش، جان ناگاه برگير

چو اينجا ديدمش ماندم در اين سوز

كه ز اينجا چون رود آن جا به سه روز

چو باد آورد در هندوستانش‌

شدم آنجا و كردم قبض، جانش‌

اذَا مَا حمَامُ الْمَرْء كَانَ ببَلْدَةٍ

دَعَتْهُ الَيْهَا حَاجَةٌ فَيَطيرُ[1].

«گفت همين اكنون چه مى‌خواهى بخواه‌

گفت فرما باد را اى جان پناه‌

تا مرا ز اينجا به هندوستان برد

بو كه بنده كان طرف شد، جان برد