[هست با عشق مَجازى ننگها]

749-

مناسب است با مضمون روايتى كه در ذيل شماره (26) مذكور افتاد.

[ص 153 احاديث مثنوى‌]

[آخرت حسرتگه انسان بُوَد]

750-

ظاهراً مقصود اين روايت است:

مَا منْ احَدٍ يَمَوتُ إَلَّا نَدمَ إنْ كَانَ مُحسناً نَدمَ أَنْ لَا يَكُونَ ازْدَادَ وَ إنْ كَانَ مُحْسناً نَدمَ أَنْ لَا يَكُونَ نُزعَ‌[1].

حلية الاولياء، ج 8، ص 178، جامع صغير، ج 2، ص 147 و يوسف بن احمد مولوى اين روايت را نقل مى‌كند:

مَا عَلَى الارض نَفْسٌ تَمُوتُ وَ لَهَا عنْدَ اللَّه خَيْرٌ تُحبُّ انْ تَرْجَعَ الَيْكُمْ وَ لَهَا خَيْرُ الدُّنيَا وَ مَا فيهَا[2].

المنهج القوى، ج 5، ص 98 [ص 153 احاديث مثنوى‌]

[ «عُجب آرد مُعجبان را صد بلا»]

751-

ناظر است به حديث ذيل:

ثَلَاثٌ مُهْلكَاتٌ شُحٌّ مُطَاعٌ وَ هَوىً مُتَّبَعٌ وَ إعْجَابُ الْمَرء بنَفْسه وَ ثَلَاثٌ مُنْجيَاتٌ خَشْيَةُ اللَّه فى السِّرِّ وَ العَلَانيَة وَ الْقَصْدُ فى الْفَقْر وَ الْغنَى وَ الْعَدْلُ في الْغَضَب وَ الْرِّضَا[3].

حلية الاولياء، ج 2، ص 343، جامع صغير، ج 1، ص 137 و با حذف ذيل روايت، حلية الاولياء، ج 3، ص 219، خصال صدوق، طبع تهران، ج 1، ص 76- 77. [ص 154 احاديث مثنوى‌]

[1] - هر كس پس از آن كه بميرد پشيمان مى‌شود. زيرا اگر نيكو كار باشد مى‌گويد چرا بيشتر نيكى نكرده است و اگر بد كار باشد مى‌گويد چرا از بدى دست برنداشته است.( در متن روايت ظاهراً تكرار شده« مُحْسناً» بايد« مُسيئاً» باشد.)

[2] - مردگانى كه مشمول رحمت حق مى‌شوند دوست دارند نزد شما زندگان باز گردند تا از دنيا و مواهب آن بيشتر بهره گيرند.

[3] - سه چيز هلاك كننده است: حرصى كه به كار افتد، هوسى كه اعمال شود و غرورى كه از خود پسندى نشأت گيرد. سه چيز هم نجات بخش است: ترس از خدا- چه در نهان و چه در آشكار-، صرفه جويى و ميانه روى- چه در نداشتن و چه در داشتن- و رعايت اعتدال- چه در حالت خشم و چه در حالت رضا-.