و موافق است با گفته مفسرين:

وَ كَانَت الْعَيْنُ فى بَنى اسَدٍ حَتَّى انْ كَانْت النَّاقَةُ السَّمينَةُ وَ الْبَقَرَةُ السَّمينَةُ تَمُرُّ باحَدهمْ فَيَعيُنَها ثُمَّ يَقُولُ يَا جَاريَةُ خُذى الْمكْتَلَ وَ الدرْهَمَ فَآتينَا بلَحْمٍ منْ لَحْم هَذه فَمَا تَبْرَحَ حَتَّى تَقَعَ بالْمَوْت فَتُنْحَرَ[1].

اسباب النزول (از واحدى)، طبع مصر، ص 328 [ص 152 احاديث مثنوى‌]

[ «رحمتش بر نقمتش غالب شود»]

742-

اشاره است به حديث:

سَبَقَتْ رَحْمَتى غَضَبى‌

- كه در ذيل شماره (193) ذكر شده است. [ص 152 احاديث مثنوى‌]

[ «حرص و شهوت مار و منصب اژدهاست»]

743-

اشاره بدين خبر است:

الْمَالُ حَيَّةٌ وَ الْجاهُ اضَرُّ منْهُ‌[2].

المنهج القوى، ج 5، ص 83 [ص 152 احاديث مثنوى‌]

[1] - در قبيله بنى اسد مردى شور چشم بود. او هر شتر يا گاو فربهى رد مى‌شد چشمشان مى‌زد و به كنيزش مى‌گفت پيمانه و پول ببر و برايمان از گوشت همين حيوان بياور. طولى نمى‌كشيد كه مرگ حيوان فرا مى‌رسيد و بناچار ذبحش مى‌كردند.( ظاهراً مكيل صحيح است نه مكتل).

[2] - مال همچون مار است( خوش خط و خال اما هلاك كننده) و جاه و مقام خطرناكتر از مار.