يَجمَعُ اللَّهُ النَّاسَ فَيَقُومُ المُؤمنُونَ حينَ تُزلَفُ الجَنَّةُ فَيَأتُونَ آدَمَ عَلَيه الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ فَيَقُولُونَ يَا ابَانَا استَفتح لَنَا الجَنَّةَ فَيَقُولُ وَ هَل أَخرَجَتكُم منَ الجَنَّة إلّا خَطيئَةُ أَبيكُم آدَمَ اعمدُوا إلَى إبرَاهيمَ خَليل اللَّه فَيَأتُونَ إبرَاهيمَ فَيَقُولُ إبرَاهيمُ لَستُ بصَاحب ذَاك إنَّمَا كُنتُ خَليلًا من وَرَاء وَرَاءٍ اعمدُوا إلَى النَبىِّ مُوسَي الَّذى كَلَّمَهُ اللَّهُ تَكليماً فَيَأتُونَ مُوسَى فَيَقُولُ لَستُ بصَاحب ذَاكَ اعمدُوا إلَى كَلمَة اللَّه وَ رُوحه عيسَى فَيَقُولُ عيسَى لَستُ بصَاحب ذَاكَ فَيَأتُونَ مُحَمَّداً 6 فَيَقُومُ فَيُؤذَنُ لَهُ‌[1].

مستدرك حاكم، ج 4، ص 588 [ص 133 احاديث مثنوى‌]

[بود احمد 6 راز حق اوقات خاص‌]

672-

[1] - خداوند( روز قيامت) همه مردم را محشور مى‌گرداند. مؤمنان چون به بهشت نزديك شوند، پيش آدم- كه درود و سلام خدا بر او باد- مى‌روند. و مى‌گويند اى پدر، بهشت را به رويمان باز كن. آدم پاسخ مى‌دهد( من شايسته اين كار نيستم چون) خطاى من كه پدرتان هستم باعث شد شما نيز از بهشت اخراج شويد. بنا بر اين بهتر است به ابراهيم خليل اللّه روى آوريد. ايشان نزد ابراهيم مى‌روند. حضرت ابراهيم نيز خود را در خور( باز كردن در بهشت) نمى‌داند. و مى‌گويد دوستى من با خدا مستقيم و رو در رو نبوده است. به موساى پيغمبر روى آوريد كه خداوند با او سخن گفته است. آنان وقتى نزد موسى( ع) مى‌روند آن حضرت نيز خود را سزاوار نمى‌داند. و مى‌گويد به سوى عيسى( ع) كه كلمه و روح خداست روى آوريد. حضرت عيسى هم نمى‌پذيرد. تا سرانجام به خدمت حضرت محمد6 مى‌رسند. و آن حضرت اجازه مى‌يابد كه برخيزد و در بهشت را باز كند.