[ «خود ملايك نيز ناهمتا بُدند»]

632-

مبتنى است بر مضمون اين روايت:

اطَّت السَّمَاءُ وَ حُقَّ لَهَا ان تَعطَّ فَمَا فيهَا مَوضعُ شبر إلّا وَ فيه مَلَكٌ قَائمٌ او رَاكعٌ او سَاجدٌ وَاضعٌ جَبهَتَهُ للَّه‌[1].

شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 31 و با مختصر تفاوت حلية الاولياء، ج 6، ص 269.

و از گفتار مولاى متقيان على 7 است:

منهُم سُجُودٌ لَا يَرركَعُونَ وَ رُكُوعٌ لَا يَنتَصبُونَ وَ صَافُّونَ لَا يَتَزَايلُونَ وَ مُسَبِّحُونَ لَا يَسأَمُونَ ... وَ منهُم امَنَاءُ عَلَى وَحيه وَ السُّنَّةُ الَى رُسُله وَ مُختَلفُونَ بقَضَائه وَ امره وَ منهُم لحَفَظَةُ لعبَاده وَ السَّدَنَةُ لَابوَابِّ جنَانه وَ منهُمُ الثَّابتَةُ فى الارَضينَ السُّفلَى اقدَامُهُم وَ المَارقَةُ منَ السَّمَاء العليَا اعنَاقُهُم‌[2].

شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 29 [ص 124 احاديث مثنوى‌]

[ «پير بايد پير بايد پيشوا»]

633-

مقصود حديث ذيل است:

كَبِّرُو الكُبرَ.

كه:

الكُبرُ الكُبرُ.

هم روايت شده است (اى ليَبدَأَ الاكبَرُ بالكَلَام)[3].

[1] - آسمان( از شدت تراكم و فشردگى) به صدا در آمده است و حق با اوست.

زيرا يك وجب جا پيدا نمى‌شود مگر اين كه فرشته‌اى در آنجا به عبادت ايستاده يا در ركوع است و يا سجده كنان پيشانى براى خدا فرو نهاده است.

[2] - عده‌اى از فرشتگان ساجدند و به ركوع نمى‌روند. عده‌اى راكعند بى‌آن كه خسته شوند. عده‌اى به صف ايستاده‌اند و پراكنده نمى‌شوند و عده ديگر در تسبيحند و خستگى نمى‌شناسند ... گروهى از آنان امين وحى خدا و سنت رسول او6 هستند و پيوسته به حكم و فرمان خدا در آمد و رفتند. گروهى محافظ بندگان خدايند و گروه ديگرى پرده‌داران بهشتند. عده ديگرى هم هستند كه پايشان در اعماق زمينها ثابت است و گردنشان از آسمان برين در گذشته است.

[3] - پير را بزرگ داريد. پير، پير( و بزرگ قوم) است.( بايد شروع سخن با پيرترين افراد باشد).